Kabulün Gücü : Değişimin Sessiz Kapısı

Değişim, çoğu zaman büyük adımlar attığımızda, köklü kararlar verdiğimizde ya da hayatımızda belirgin dönüşümler yaşadığımızda başlıyormuş gibi görünür. Oysa değişimin gerçek başlangıcı çok daha derindedir: farkındalıkta. Kendi iç dünyamızı, duygularımızı, korkularımızı ve direnişlerimizi fark ettiğimiz an, içsel bir ışık yanar. Bu ışık bazen sarsıcı olabilir; çünkü fark ettiğimiz şey her zaman hoşumuza gitmez. Ama farkındalık, değişim yolculuğunun ilk ve en güçlü kıvılcımıdır.

İkinci adım ise çoğu zaman daha zordur: kabul. Kabul etmek, yaşananları onaylamak ya da onlara hak vermek anlamına gelmez. Kabul, sadece “bu da oldu” diyebilmektir. Direnmeden, bastırmadan, görmezden gelmeden olanı görmek… Zorlu bir deneyim yaşadığında kendine ihanet etmiş gibi hissedebilirsin. Çünkü içimizdeki zihin, “Bunu kabullenirsem sanki haksızlığı meşrulaştırmış olurum” der. Oysa tam tersidir: Gerçek kabul, seni özgürleştirir. Kabul ettikçe, olayın senin üzerindeki gücü azalır.

Kabul, duygularını inkâr etmeden, yaşadıklarını küçümsemeden onlara yer açmaktır. “Evet, bu oldu ve ben şu anda bu duygudayım.” Bu cümle, farkındalıktan kabule geçişin sessiz ama güçlü ifadesidir. Çünkü o anda artık mücadele etmiyorsun; akışa teslim oluyorsun. Teslimiyet, pasif bir kabullenme değildir. Teslimiyet, içsel bir olgunluk halidir — olanı olduğu gibi görebilme cesaretidir.

Ne zaman ki olanı kabullenmeyi öğreniriz, o zaman içimizde bir alan açılır. Bu alan güvenin, şefkatin ve yeniden doğuşun alanıdır. Artık dışarıda olup bitenler bizi kolay kolay savurmaz. Çünkü biz, içsel merkezimizle bağ kurmuşuzdur. Bu bağ, yaşananların anlamını daha geniş bir yerden görmemizi sağlar: her deneyim bir öğretidir. Acı da dahil olmak üzere, her şey büyümemize hizmet eder.

Bu yüzden, bugün kendine şu soruyu sorabilirsin: “Direndiğim neyi kabul etsem, hafiflerdim?” Belki geçmişte yaşadığın bir hayal kırıklığı, belki kendine kızgınlığın, belki de “böyle olmamalıydı” dediğin bir durum… Onu fark et, derin bir nefes al ve sadece de ki: “Oldu.” İşte o anda değişim başlamış olur. Çünkü gerçek dönüşüm, farkındalığın sessizliğinde ve kabulün yumuşaklığında filizlenir.